 |
| Faruk CEYLAN farukceylan39@gmail.com |
İnsanların bedensel sakatlıklarını anlamak çok zor değil. Mesela aksayan birini hemen fark ederiz,
aksayan bir yüreği fark edebilir miyiz?
Bir engelli gördüğümüzde ilk duygu nedir? Acırız. “Vah vah” deriz,
“zavallı” Oysa beklenen “Acımak”
değil, “Anlamaktır.” İnsan önce kendisini, sonra da karşısındakini anladığında
zaten problem çözülmüş olur.
Ne kendimizi anlıyoruz, ne de birbirimizi. Birbirimizi dinlemesini de
bilmiyoruz ki biz…
Yaşadığımız hayatta çoğunlukla olumsuzlukları görürüz. Oysa hayatta
güzellikler de var. Lakin bu güzellikleri fark edebilmek için görebilmek lazım.
Güzellikleri görebilme yeteneğine sahip değilsek eğer, görme engelli
sayılmaz mıyız?
Anlatılan güzellikleri duymuyorsak, işitme engelli sayılmaz mıyız?
Genel olarak sevmekten korkarız. Sevsek bile bunu saklarız, söyleyemeyiz.
Bir çoğumuzun anası, babası, eşi ve çocukları onları ne kadar sevdiğimizi
bilmezler, sevdiğini söylemek ayıpmış gibi… Bunu bir zayıflık
sayar çoğumuz. Bu duygular içinde olan sevgi engelli sayılmaz mı?
Söyleyemediğimiz için de konuşma engelli sayılmaz mıyız?
Cenab-ı Allah’ın verdiği sağlığı ve sayısız
nimetleri fark edemeyip
şükretmeyiz, sonra mutluluğu
aramaya devam ederiz. Bunu fark edemediğimiz için zeka engelli sayılmaz mıyız?
Verilere göre ülkemizde 7 milyondan fazla engelli var. Bu sayı 80 milyonluk
Türkiye’de saydığım engellileri de ilave edersek acaba kaç kişi oluruz?
Biz kendimizi engelsiz zannede duralım…
Allah aşkına, Kırklareli Engelliler Umut Spor Kulübü
Derneğini Kırklareli’nde kaç kişi biliyor? Ben biliyorum diyenleri tenzih
ediyorum ama bir çoğumuzun bilmediği kesin. Dernek yönetimi toplumun her kesimi
tarafından bilinmek istiyor. İlgi ve destek bekliyor. Dernek Başkanı Nihal Bircan ve yönetimi o
özel çocukların öz güven kazanarak hayata tutunabilmeleri, topluma
kazandırılabilmeleri için büyük bir çaba
sarf ediyor. Kendilerini gönülden
kutluyorum. Mücadelelerine destek
vermek, kendini engelsiz zanneden aslında o özel çocuklardan daha çok engelli
olan bizlerin borcu. Evet biz bu güzel
çocuklara borçluyuz. Toplumun her
kesiminin bu güzel çocuklarımız için yapacağı mutlaka çok şey var. Maddi destek
sağlayacak gücümüz olmayabilir ancak bu çocuklar maddi destekten çok ilgi istiyor, sevildiklerini hissetmek istiyorlar. Onlara dokunmamızı yanlarında
olmamızı bekliyorlar.
Sevgi engelli değilseniz ve yüreğinizde o sıcaklığı hissedebiliyorsanız, engel değil o gözlerin ışıl ışıl ışıldamasına,
engel değil onların hayata tutunmasına vesile olmaya…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder